The Promise

Isa sa mga gusto kong ugali ng mga supot Hapon ay ang pagpapahalaga nila sa kanilang sinabi. Nasasabi ko ito kasi minsan din akong nakiusyuso sa kanilang kultura. (Echusreo ako, eh ano ngayon?) Sa loob ng mahigit isang taon na pamalagi sa kanilang bansa, medyo nahawa ako sa pamaraan ng kanilang pamumuhay. (Liban lang sa di nila pagto-toothbrush at di pagligo everyday.LOL). Naalala ko noon bilib na bilib sila sa akin kasi kinaya ko daw na maligo kahit taglamig. Napatanong tuloy ako sa sarili, hindi pala sila naliligo the whole winter season? Kaya pala amoy ___(fill-in the blank)__ sila. ' Pag nahulaan 'nyo kung ano'ng amoy meron sila may premyong isang kilong balakubak  hehe...

Mayroon akong  isang kaibigang Hapon. Mabait at makwela din. Madalas kong nauuto makaututang dila noong nasa Japan pa ako. In short close kami. Noong isang linggo nagpost siya sa FB wall ko. Nangangamusta. Tinatanong kung ano ang address ng bahay ko. Nagreply ako kung bakit.  Sabi niya kung naalala ko pa ba daw 'yung ipinangako niya sa akin noong nakaraang buwan. At TING! Naalala ko  pa  ang pang-uuto ko sa kanya. Weee!

Dumating nga kahapon ang sanhi ng pang-uuto isang box na ipinangako ni Watabe- chan straight from Japan. Humingi siya ng paumanhin kasi medyo natagalan daw. Naging abala lang din kasi sa trabaho. Kahit alam ko na ang laman ng box, nagulat pa rin ako sa nakita. Andaming chocolates! Tantiya ko good for one month supply ito hehe...Hindi naman ako madalas kumakain ng tsokolate  pero 'pag stressed ako, mabentang mabenta ito sa akin. 

Nakakatuwa  kasi kahit malayo siya, naaalala niya pa rin ang  walanghiya  pobre niyang kaibigan dito sa Pilipinas. Hindi naman talaga kasukatan sa pagkakaibigan ang mga anek-anek na ibinibigay o natatanggap dito. Kundi ang pagpapakita at pagpaparamdam ng kahalagahan nito sa kanya.  It's the thought that counts ika nga. (seriousness na to!).

Habang pinupuno ko ng tsokolate ang loob ng fridge, naalala ko ang isa pang kaibigan. Closeness din sa akin. Masama lang ang loob ko  kasi may ipinangako siyang pinako. OO pinako at hindi napako kasi pakiramdam ko sinadya niya talaga ang pagpako ng kanyang pangako.  Malabong kausap. Singlabo ng usok na ibinubuga ng mga tambucho ng sasakyan sa EDSA. Sana  hindi na lang nagbitaw ng mga salita na hindi din naman kayang panindigan. 'Yung tipong pinapaasa ka sa wala. I heyret! Masakit pala kung ang panlilinlang ay nanggagaling sa taong malapit sa'yo lalo pa't mahalaga para sa'yo  ang bagay na napagkasunduan.

Hindi ako nagmamalinis. May mga pangako na din akong 'di natupad. Sadyang may mga bagay  lang na hindi  ito maiiwasan lalo pa't hinihingi ng pagkakataon. Humihingi na lang ako ng dispensa at nagmi-make love  make-up sa taong napangakuan. Ginagawa ko ito hindi lang sa pinapahalagahan ko ang aking  sinabi kundi  dahil pinapahalagahan ko rin ang taong iniwanan ko nito.

Ang cute ko ng ngipin noh? LOL

Syetness! Bakit may halong ka-emohan ka-engotan 'tong post na 'to? Eh magpapasalamat lang naman ako sa isang nakaalalang kaibigan hehehe...Isang blessing ang magkaroon ng isang tunay na kaibigan. At dahil doon huffee ako kaya bibigyan ko na lang kayo ng isang winner smile! LOL.

 

Domou Arigatou Gozaimashita Watabe- chan!

Bagay na bagay ang padala mo sa akin kasi stressful sa akin ang mga darating na araw...Ganbatte!