Matapos ang halos isang linggong pamamalagi sa Bohol ay naisip na ng mag-anak na umuwi na sa kadahilanang marami pang kailangang ayusin sa pagbalik. Pero imbes na dumiretso ng uwi ay naisip ko na dumaan muna sa isla ng Camiguin kahit isang araw lang (napaghahalatang mahilig sa galaan si Jag hehehe). Nagulat ang aking mga magulang nang malamang dadaan pa kami sa kabilang isla. Tutol man ay wala na silang nagawa kasi nakabili na ako ng ticket papuntang Camiguin bwahahaha...
Mula Bohol ay kailangang bumiyahe ng apat na oras bago marating ang Camiguin Island. Maganda ang panahon. Perpek para sa biyaheng iyon. Nilisan namin ang Bohol pagkatapos naming mananghalian. Super eksayted na talaga akong makita ang kabuuhan ng isla.
Mula Bohol ay kailangang bumiyahe ng apat na oras bago marating ang Camiguin Island. Maganda ang panahon. Perpek para sa biyaheng iyon. Nilisan namin ang Bohol pagkatapos naming mananghalian. Super eksayted na talaga akong makita ang kabuuhan ng isla.
Tanaw ko na ang Isla ng Camiguin mga bandang alas kuwatro ng hapon. Ngunit nag-iba ang ihip ng panahon nang sapitin na namin ang dungguan ng barko ng Camiguin. Hirap ang kapitan na idaong ang barko dito. Wala namang bagyo pero ang lalakas at ang lalaki ng mga alon. Pumapasok na ang tubig sa barko sa lakas ng paghampas ng alon . Pakiramdam ko parang babaliktad na ang barko noon. Sa laki ng alon ay kayang pataubin ang barko (hindi pa naman ako marunong lumangoy... syet!). Medyo nangamba na ako ng mga panahong iyon kasi ang utol at nanay ko ay nagsususuka na sa hilo. Nagsimula na ding mag-iyakan ang mga batang lulan din ng barko. "Lintek na kapitan na yan wala man lang ginagawang announcement para mapanatag ang loob ng mga tao", sabat ko sa sarili. At dahil nga medyo natatakot na din ako ay nagtext na ako sa mga kaibigan at kamag-anak. Atleast alam na nila kung saan kami hagilapin kung sakaling may masamang mangyari ...
Unti-unti na ding kinakain ng dilim ang liwanag. Lumipas ang mahigit isang oras bago pa mapagdesisiyunang lumipat ng ibang daungan. Malalaki pa rin ang mga alon at tuloy pa rin ito sa paghampas nung kami'y pumalaot muli. Anak ng Pocare Sweat naman talaga! Ang bagal mag-isip ng kapitan. Grrr!!! Umikot uli ang sinasakyan naming barko sa ibang dako ng Camiguin para tuntunin ang isa pang daungan.
Pasado alas siyete na ng gabi nang marating namin ang sinasabing daungan. Naghiyawan at nagpalakpakan ang lahat sa tuwa nang daosin namin ang isla ng ligtas. Akala ko doon na nagtapos ang kamalasan namin. Hindi pa pala. Dahil sa pagkakataon ding iyon ay may islandwide black out dahil sa lecheng El Nino na yan. Ang dilim dilim ng paligid. Tapos may biglang mangangalabit pa na hindi mo naman kilala tapos magyayaya na ihatid na ng kanyang motorsiklo papunta sa kung saan ay hindi mo alam kasi hindi nga pamilyar sa lugar. At dahil sa kaganapang iyon ay umeksena si itay. "Hindi na tayo titigil sa isla ngayong gabi, lahat ay uuwi na", ma-awtoridad na sabi niya. Nanlaban ang kalooban ko pero naisip ko din na hindi nga ligtas para sa aming mga dayuhan ang tumigil pa sa isla lalo na't walang kuryente at medyo liblib pa ang lugar. At sabi din ni inay, marami daw aswang doon. Kung hindi man daw kami gawing hapunan ay baka hawahan daw kami upang maging kauri nila. Yaiks! Gusto kong tumawa pero nagpigil lang ako. Para kasi kaming mga bata na tinatakot at pinagsasabihan ng ganoong uri ng kuwento para lang makumbinse kami na umuwi na jijijji...
Kaya hayun pagdating ng barkong pabiyahe ng Butuan ay di na kami nagdalawang-isip na sumakay. Umuwi na talaga kami kasama ng iba pang biyahero na nagdesisyon din na hindi na titigil sa isla. Noon ko din nakilala si Andy, isang Koreanong kanina pa pala nakamasid sa akin habang ako ay nakatanaw naman sa karagatan. Nilapitan niya ako sa pag-aakalang isa akong *balugang* Japanese (foreigner ba) na puwedeng makiramay sa kanyang nararamdaman bilang isang dayuhan din. Naba-badtrip din kasi siya sa mga nangyayari kaya minabuti na din niyang umuwi ng Davao. Hayun nagkakuwentuhan ng mahaba haba at di na namin namalayan na nasa Butuan City na kami. Blessing in disguise talaga ang Mongoloid na iyon (kasi yellow-skinned di ba?) sa amin kasi may dala pala siyang sasakyan at hindi na naming kailangang antayin ang pang-last trip na bus para lang makauwi sa amin. Mabait siya kasi hinatid niya kami sa bahay. At simula nun ay naging mabuting magkaibigan na kami.
Hanggang dito na lang po ang kuwentong Summah' Sama. Salamat sa lahat ng mga sumubaybay sa summer getaway ng pamilya. Naging mailap man sa amin ang isla ng Camiguin ay masaya na rin ako kasi nagkaroon ako ng bagong kaibigan at higit sa lahat ay nakauwi ang mag-anak na safe and sound. Kung nagkataon ay kasalanan ko pa kasi ako ang nagpumilit na mangibang-isla pa. Pero isinumpa ko, babalikan kita CAMIGUIN....
Pasado alas siyete na ng gabi nang marating namin ang sinasabing daungan. Naghiyawan at nagpalakpakan ang lahat sa tuwa nang daosin namin ang isla ng ligtas. Akala ko doon na nagtapos ang kamalasan namin. Hindi pa pala. Dahil sa pagkakataon ding iyon ay may islandwide black out dahil sa lecheng El Nino na yan. Ang dilim dilim ng paligid. Tapos may biglang mangangalabit pa na hindi mo naman kilala tapos magyayaya na ihatid na ng kanyang motorsiklo papunta sa kung saan ay hindi mo alam kasi hindi nga pamilyar sa lugar. At dahil sa kaganapang iyon ay umeksena si itay. "Hindi na tayo titigil sa isla ngayong gabi, lahat ay uuwi na", ma-awtoridad na sabi niya. Nanlaban ang kalooban ko pero naisip ko din na hindi nga ligtas para sa aming mga dayuhan ang tumigil pa sa isla lalo na't walang kuryente at medyo liblib pa ang lugar. At sabi din ni inay, marami daw aswang doon. Kung hindi man daw kami gawing hapunan ay baka hawahan daw kami upang maging kauri nila. Yaiks! Gusto kong tumawa pero nagpigil lang ako. Para kasi kaming mga bata na tinatakot at pinagsasabihan ng ganoong uri ng kuwento para lang makumbinse kami na umuwi na jijijji...
Kaya hayun pagdating ng barkong pabiyahe ng Butuan ay di na kami nagdalawang-isip na sumakay. Umuwi na talaga kami kasama ng iba pang biyahero na nagdesisyon din na hindi na titigil sa isla. Noon ko din nakilala si Andy, isang Koreanong kanina pa pala nakamasid sa akin habang ako ay nakatanaw naman sa karagatan. Nilapitan niya ako sa pag-aakalang isa akong *balugang* Japanese (foreigner ba) na puwedeng makiramay sa kanyang nararamdaman bilang isang dayuhan din. Naba-badtrip din kasi siya sa mga nangyayari kaya minabuti na din niyang umuwi ng Davao. Hayun nagkakuwentuhan ng mahaba haba at di na namin namalayan na nasa Butuan City na kami. Blessing in disguise talaga ang Mongoloid na iyon (kasi yellow-skinned di ba?) sa amin kasi may dala pala siyang sasakyan at hindi na naming kailangang antayin ang pang-last trip na bus para lang makauwi sa amin. Mabait siya kasi hinatid niya kami sa bahay. At simula nun ay naging mabuting magkaibigan na kami.
Hanggang dito na lang po ang kuwentong Summah' Sama. Salamat sa lahat ng mga sumubaybay sa summer getaway ng pamilya. Naging mailap man sa amin ang isla ng Camiguin ay masaya na rin ako kasi nagkaroon ako ng bagong kaibigan at higit sa lahat ay nakauwi ang mag-anak na safe and sound. Kung nagkataon ay kasalanan ko pa kasi ako ang nagpumilit na mangibang-isla pa. Pero isinumpa ko, babalikan kita CAMIGUIN....
At take note, bawal ang mababagal at mahihinang kumain dito kasi buffet style siya. Lugi ka kung mag-iinarte ka. Kaya naman ngasab dito lamon doon ang ginawa namin para sulit ang bayad hehehehe...
