Pinaghalong Lungkot at Kilig

Mabigat na mabigat ang loob ko nang lisanin ang opisina. Walang pakialam sa mga nangyayari sa paligid at ang utak ay nakasentro pa rin sa...uhmm sabihin na nating... sa rason kung bakit ako malungkot ngayon. Sa sobrang paglipad ng utak ay hindi ko na alam kung paano ko narating ang Sta. Rosa, Laguna galing Makati City basta bigla ko na lang namalayan na nasa Sta. Rosa na pala ako (to think dalawang sakayan pa ako bago marating ang bayang ito). Oo, may kinalaman ang trabaho ko kung bakit sobrang malungkot ako ngayon.

.

Siguro napagod na ako sa something. Minsan nga naiisipan ko nang magresign sa trabaho dahil lang dito. Maganda naman ang trabaho. Okay naman ang offer and opportunities they're presenting me. Ayos naman ang mga bosing. Pero pakiramdam ko may malaking puwang na kailangan i-fill-up. Alas! Alas! Napag-isip-isip kong kailangan ko na palang mag-grow. Alam kong mahirap maghanap ng trabaho sa ngayon pero may mga oras na gusto ko na talagang mag-quit.

.

Oo nga't kung hindi dahil sa kumpanyang ito ay hindi ako makakapag-aral at maging scholar sa isang Institution sa Japan. Malaking karangalan para sa akin iyon dahil globally recognized ang institution na iyon. Marami din akong naging kaibigang dayuhan na nanggaling pa sa iba't ibang bansa. Pero...pero...pero...Ano na ba ang nangyayari sa akin ngayon? Para bang naging matamlay na ako sa trabaho. Nauumay na ba ako at gusto ko ng bumalik sa Japan? Hindi din! Kasi babalik pa naman ako ng Japan bago matapos ang taong ito. Kailangan ko lang magstay pa dito sa Pilipinas para ituro sa mga katrabaho at kaibigan kung ano ang natutunan ko doon sa Japan (Language-wise, Culture-wise, Technology-wise at partly ang magshare ng experiences maging dito sa blog ). Isa lang ito sa mga responsibilidad ko bilang isko kuno. Eh bakit ba ako nananamlay? Kulang lang ba ako sa inspirasyon?

.

Nang marating ko ang Sta. Rosa ay sumakay naman ako ng tricycle papunta naman sa isang mall para makapagpalamig kahit papaano. Dalawa kaming nasa likod ng driver. Dahil sa malalim ang iniiisip ko ay huli ko ng mapansin na maganda pala ang katabi ko. May kaunting hawig siya ni Donna Cruz pramis!Hindi ko pa siya mapapansin kung hindi pa bumuhos ang ulan.

.

Dahil sa ako ang nasa pinakadulong likuran, ako ang mabilis na nabasa ng ulan. F***********CK!!!!!Sigaw ng isipan ko. Kung gaano kasama ang nararamdaman ko ay siya ring sama ng panahon. Napansin ni bebot ang inconvenience ko. Dahilt hindi naman siya nababasa ay in-offer niya sa akin ang dala niyang payong para pantakip sa bahaging gilid ko para hindi ako tuluyang mabasa ng ulan. Dahil sa medyo matulin ang takbo ni manong driver ay kailangan ko ding suportahan ang payong niya para hindi ito liparin ng hangin. At hindi ko sinasadyang mahawakan ang kanyang malambot na kamay. Iniwas niya iyon. Nag-sorry naman agad ako. Nagkatinginan kami. Ngumiti ako. Gumanti din siya ng matamis na ngiti. Hindi na ako nakatiis at kinausap ko na siya. "Ang bait mo naman, salamat pala sa payong ha!", sabi ko. "Ano pala pangalan mo?", singit ko. Ngumiti uli siya sa akin at nagsabing, "Claire". Ewan ko pero parang may romansang nangyayari sa likod ng payong na iyon. "Ang swerte ko pala at ikaw ang nakatabi ko kung hindi basang-basa na ako ngayon sa ulan", pagpapatuloy ko. "Hindi naman. Okay lang iyon",sagot niya. At sunod-sunod na ang pag-uusap namin...

.

Tumigil kami sa isang gasolinahan para maglagay si manong ng trapal sa sinasakyan naming tricycle. Nakakainis! Okay na sana ako sa payong ni Claire kaso kinakailangan na talagang magtrapal kasi lumalakas na ang ulan. Napansin ni Claire na medyo basa ang kaliwang braso at pisngi ko. Dumukot siya ng tissue sa bag niya at ...AHAHAY!...guess what? Siya mismo ang nagdampi dampi ng tissue sa braso ko hahahaha kinilig ako doon sobra! May pagka-ironic ýung mga nangyayari pero iniisip ko tutal friends na din naman kami kaya niya lang siguro nagawa iyon. Hindi din naman yung tipong talande- style yung pagdampi-dampi ng tissue sa akin. Basta ginawa niya lang.

.

Bumalik na kami sa pagkakaupo para tumuloy sa biyahe. Malakas pa rin ang buhos ng ulan. This time tahimik lang kami. Pero bumalik ang kilig moments ng mahuli ko siya ng dalawang beses na nakatitig sa akin doon sa side mirror ni manong driver hahaha akala niya siguro di ako titingin sa salamin hahaha...agad naman niya ibinababa ang kanyang mga mata pag nagtama ang aming mga paningin sa salaming iyon. Pero ang bilis ng mga pangyayari at kinailangan ko ng bumaba kasi sinapit na namin ang mall. Ewan pero muling nakaramdam ako ng pagkalungkot. Inasam kong sa mall din ang kanyang destinasyon pero hindi pala. At ang tanga ko, hindi ko man lang nahingi ang kanyang numero para maimbitahan man lang siya sa isang dinner BILANG PASASALAMAT SA KABUTIHANG GINAWA NIYA SA AKIN at wala ng ibang intensyon Pramis! LOL.

.

Simula nun iba na iniisip ko. Sana magka-village lang kami...Sana magkita uli kami...Yung mga ganun hehehe...Natatawa na lang ako kasi napagtanto ko na ang galing ni Lord gumawa ng eksena (meganun? idinamay pa si Lord?)hehehe. Dahil sa ayaw niya siguro akong tuluyang malugmok sa kalungkutan ay binigyan naman niya ako ng kaunting kiliti sa buhay. Bahagya kong nakalimutan ang kalungkutan dahil kay...Claire.

.

At hindi na siya nawala sa isip ko sighs...THE END!